آيه كريمه: «إِنَّ اللهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ‏»؛ خدا حال قومى را تغيير نمى‌دهد تا آنان حال خود را تغيير دهند.

(رعد:۱۱) رمز جلو افتادن و عقب افتادن ملت‌ها را بيان مى‏كند.

طبق آیه مذکور- هيچ مردمى از بدبختى به خوشبختى نمى‏رسند مگر اينكه عوامل بدبختى را از خود دور سازند و بالعكس، يك ملت خوشبخت را خدا بدبخت نمى‏كند مگر آنكه خودشان موجبات بدبختى را براى خويش فراهم آورند.

ما ناله داريم كه چرا خدا يك مشت يهودى ژاندارم آمريكا را بر هفتصد ميليون مسلمان- طبق آمار قبل از انقلاب- به صورت‌هاى مختلف نظامى، سياسى، فكرى، اقتصادى مسلّط مى‏كند؟ چرا صد ميليون عرب در جنگ پنجم ژوئن شكست خوردند؟ 

چرا خدا مسلمانان را عزّت نمى‏دهد؟ چرا قوانين طبيعت را به نفع مسلمين نمى‏چرخاند؟ 

عصبانى مى‏شويم، شب از غصه بى‏خواب مى‏مانيم، رنج مى‏بريم و ناله مى‏كنيم، دعا و استغاثه‏ مى‏كنيم ولى مستجاب نمى‏شود. 

پاسخى كه قرآن به ما مى‏دهد يك جمله است: إِنَّ اللهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ.‏ خدا قانون خود را عوض نمى‏كند. 

ما بايد خودمان را عوض كنيم. 

ما غرق در جهالتيم، در فساد اخلاق غوطه‏وريم، هيچ‏گونه وحدت و اتفاق نداريم و در عين حال توقع داريم كه خدا ناصر ما و ياور ما باشد! ما براى يك حادثه كوچك هزار قسم شايعه مى‏سازيم، دروغگويى و نادرستى را شيوه خود قرار داده‏ايم و از هر فضيلتى تبرّى جسته استعفا كرده‏ايم و در عين حال مى‏خواهيم بر دنيا هم آقايى و سيادت داشته باشيم! اين

نشدنى است.

مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى (عدل الهى)،

ج‏1، ص136